Ontwerp affiche – Flip Drukker

Na mij georiënteerd te hebben en veel oude foto's bekeken te hebben, besloot ik op zoek te gaan naar twee foto's met beide een volstrekt ander karakter.

De twee foto's die ik vond waren een oude foto die ik ooit zelf maakte voor een ander project waarvoor ik de affiche verzorgde - Deining - halverwege de jaren 80. Het is niet meer dan de structuur van het oppervlakte van water in beroering.

De tweede (foto: NIOD), betrof een foto die me aansprak vanwege zijn inhoud en openheid en vanwege het feit dat het een niet al te obligate oorlogsfoto was met tot puinhopen gebombardeerde steden.

Beide foto's heb ik op hun kop gezet. Dat is aardig vreemd voor mijn doen, want ik heb een hekel aan het gekunstelde en het experimentele om het experimentele. Toch ontdekte ik dat deze omkering een extra dimensie geeft aan beide foto's.

Bij de onderste, het water is dat redelijk simpel: door de foto om te keren blijft het nog wel een beetje water, maar je ziet toch dat er iets mee aan de hand is. De diepte, het perspectief is vervreemd en de foto kan ook gezien worden als een duistere lucht met jagende wolken. Dat duistere is dan tevens een kwaliteit; we zien een duistere onderwereld. Deze is weer afgescheiden door de felgele lijn waarboven de andere foto.

Die foto toont drie Junckers die parachutisten hebben gedropt. Ook hier is het - oorlogstijd - de wereld op zijn kop. De Junckers zien er uit als Stealth bommenwerpers ('..toen zijn de vogelen des doods gekomen..' uit De Stroom), maar ook wel op over het water scherende zwaluwen ('In wijde vluchten, dicht opeen, of drie aan drie..'): oorlog - vrede. De kleine stukjes boven in beeld, een schoorsteen, masten een puntdakje - in werkelijkheid is er wél iets meer te zien op de foto, maar weer niet zo heel veel meer - geven je de mogelijkheid in te zien dat de foto omgekeerd is, maar geven alles wel wat kwetsbaarheid. De parachutisten vallen als ballonnetjes naar de hemel. Hemel, hel. De duistere wolk bindt de diverse onderdelen.

De typografie heb ik heel simpel willen houden. Alleen voor de subtitel een script, voor de rest één lettertype: de Franklin, een beetje ouderwets schreefloos Amerikaans type (met het karakteristieke g'tje). Alles vlak langs de linkerkant, om het beeld zo min mogelijk beeld te verstoren, maar ook om alles niet al te evenwichtig en symmetrisch te maken. Ik neig namelijk nogal naar eenvoud, helderheid en esthetiek. (Affiche-tekst is niet op bijgaande afbeeldingen opgenomen – Red.)

De foto's, zwart-wit, worden in fullcolour gedrukt. Dat geeft ze een speciale niet te harde tint. Verder heel eenvoudig primair kleurgebruik: geel, blauw, rood. De laatste kleur mede als aandachtvragend element.

Mijn ogen blijven steeds heen en weer gaan, naar de fraaie vlekken in het water, de vliegtuigen, de masten in de lucht, de parachutes, de duistere wolk.

Ik hoop dat deze affiche ook anderen op die wijze intrigeert en verleidt een kaartje te reserveren…